Εσείς ποια προσφορά θα διαλέξετε;

Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ
Εκπαιδευτικού

Τίποτα πια δεν μου φαίνεται παράξενο. Τίποτα πια δεν με ξαφνιάζει. Είμαι σε κείνη την επικίνδυνη, μοιρολατρική και νωθροβλακώδη φάση που βλέπω το χρόνο να κυλάει, την παρέα των γυμναστηρίων να έχουν τη ζωή μας στα χέρια τους και να την πατσαβουριάζουν, το απέναντι δέος του καλαματιανού αρχηγού να βερμπαλίζει και οι μεγαλειώδεις εξάρσεις του να με κάνουν να γελάω, τον παλιμπαιδισμό και το τεν-τεν λουκ του πληγωμένου συνασπιστή ηγέτη να επαναλαμβάνεται μέσα από την ανακύκλωση μιας στείρας γκρίνιας, την ηγέτιδα της «παραδοσιακής» αριστεράς να κάνει προσκλητήριο ανομίας και να ψιλοαναρχίζει και λέω, αχ Σιβηρία πού είναι οι δόξες σου και… αυτά γενικώς.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την μπερδεψοκατάσταση και θολούρα, άρχισαν διάφοροι αριθμοί να κάνουν παρέλαση μπρος στα βαριεστημένα μάτια μου και μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Τι έγινε πάλι; Τι μας προκαλεί και μας προσκαλεί να χαρούμε και να αισιοδοξούμε; Άντε λέω, πάλι άδικη και κακεντρεχής υπήρξα τόσο καιρό. Ήταν λάθος μου. Πώς δεν το σκέφτηκα; Ήταν δυνατόν μια σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική, έστω και σοσιαλίζουσα κυβέρνηση να μας άφηνε έτσι χωρίς ένα φιλολαϊκό μέτρο, χωρίς διέξοδο; Πίνακες επί πινάκων, κατηγορίες και προσθαφαιρέσεις και εγώ να ψάχνω τι να πρωτοδιαλέξω. Μια πανδαισία προσφορών. Τι να προτιμήσω; Τα χρόνια σπουδών, την εκπαιδευτικά άδεια, το τούτο, το άλλο; Είμαι και άτυχη βλέπετε δεν είμαι βουλευτίνα να «εργαστώ» ή να «δουλεύω» γενικώς πέντε-έξι χρόνια και να έχω πλήρη σύνταξη. Τέλος πάντων όμως, έχει ο Θεός. Έξι χρόνια, δύο χρόνια, όχι όχι θα πάρω ένα πλασματικό και θα λέω πως πήρα επτά να φαίνομαι και μικρότερη. Ε ρε γλέντια, μπράβο κύριε Λοβέρδο.
Και μετά ξύπνησα! Ναι μεν ισχύουν όλα αυτά, αλλά με το αζημίωτο. Χιλιάδες ευρώ το ένα, άλλες χιλιάδες το άλλο και παρέλαση τα ανάλογα παραδείγματα. Έτσι και κάνεις μια σούμα έστω δύο μόνο περιπτώσεων κάτω από 10.000 Ευρώ δεν πέφτεις. Ε, τώρα Γιώργο το γύρισες τελείως. Τους έχοντες και κατέχοντες έβγαλες στον αφρό. Είδες για να είσαι αθλητικός τύπος; Πάλι τούμπα. Γιατί ποια μέση ελληνική δημοσιοϋπαλληλική οικογένεια, συνήθως τετραμελής, που δυσκολεύεται να επιβιώσει με τις υπάρχουσες συνθήκες θα καταφέρει να αποταμιεύσει κιόλας και μάλιστα χιλιάδες ευρώ. Μα από πού παραδειγματίζονται, πόσο σχέση έχουν με την πραγματικότητα; Με πόσα πια ζουν οι ίδιοι και δεν καταλαβαίνουν τίποτα; Ήξερα ότι η εξουσία φθείρει, αλλά εδώ αγγίζουμε το παράλογο. Εκτός αν μας θεωρούν τελείως ηλίθιους, ώστε να αποδεχτούμε ως ευνοϊκή αυτή τη ρύθμιση. Θα μου πεις πρώτη φορά είναι; Ε, όχι αυτό παραείναι.
Και ειδικά αυτά τα έτη σπουδών πόσες φορές θα πληρωθούν; Λεφτά για την παραπαιδεία μέχρι να μπεις στο πανεπιστήμιο, λεφτά όσο σπουδάζεις, κι άλλα λεφτά για τα έτη σπουδών;
Και να σου λέει και το παιδί του κομματικού σωλήνα (η Μαριλίζα ντε) πως θα σου κόψει θες δε θες το τσιγάρο. Τον πιο καλό σου φίλο, όταν είσαι φορτωμένος (και τελευταία παραείμαστε όλοι οι κοινοί θνητοί). Και να προβάλει ως ένα από τα επιχειρήματά της ότι αυτή δεν κάπνισε ποτέ. Δεν χρειάζεται να μας το πει, φαίνεται.

ΥΓ: Αλήθεια, αν κόψω τώρα το τσιγάρο, υπάρχει κίνδυνος να γίνω σαν τη Μαριλίζα;