Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

O Στρατηγός, ο Στρατιώτης, ο Άνθρωπος…

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΟΥ



Στις σελίδες 14 και 15 της σημερινής έκδοσης, δημοσιεύουμε αφιέρωμα από τη μάχη της Μενίνας, η οποία κλείνει σ’ ένα μήνα 66 χρόνια. Αυτό το σχόλιο θα έπρεπε να ήταν ένθετο στο αφιέρωμα που σήμερα δημοσιεύουμε. Λίγο ο χώρος, λίγο το μεγάλο κείμενο, ήταν τεχνικά αδύνατον να μπει στη σωστή του θέση.

Έτσι, έστω κι από αυτόν το χώρο, αναφερόμαστε ξανά στα γεγονότα που ξανάρχονται στην επικαιρότητα λόγω του προβλήματος των τσάμηδων, αλλά… και των μεγάλων ποσοτήτων Ουρανίου που συμπτωματικά υπάρχουν σ’ αυτή ακριβώς την περιοχή. Δημιουργήσαμε το σημερινό αφιέρωμα, χάρις σ’ αυτές τις δύο αφορμές, κι αν θέλετε είναι η συνέχεια του προηγούμενου αφιερώματος της «Γ» με τίτλο «ο UCK μεταλλάχθηκε σε UCC».
Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος. Πρόκειται για τον τότε Διοικητή της 10ης Μεραρχίας του ΕΔΕΣ Βασίλειο Καμάρα, ο οποίος φαίνεται να είχε το γενικό πρόσταγμα, αλλά και την ευθύνη για εκείνη την μάχη. Πρόκειται για τον άνθρωπο ο οποίος με την συμπεριφορά του πριν-κατά και μετά την μάχη της Μενίνας διαμόρφωσε τη σημερινή πραγματικότητα στη περιοχή αυτή της Θεσπρωτίας.
Για τον Στρατηγό Βασίλειο Καμάρα δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Όσα γνωρίζουμε είναι αυτά μέσα από τα διάφορα κείμενα που περιγράφουν τα γεγονότα από την «Μάχη της Μενίνας». Άλλοι είναι εκείνοι που μπορούν να σκιαγραφήσουν περισσότερο την προσωπικότητα του Στρατηγού και μάλιστα αυτοί που τον γνώρισαν από κοντά και συνυπηρέτησαν μαζί του. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι μέσα από αυτά τα κείμενα ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα τα οποία μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Πρώτον: Εντύπωση μας κάνει το γεγονός ότι όπως «φαίνεται» (πάντα μέσα από τα κείμενα), η «σκληρή αυλή» του Ναπ. Ζέρβα προσπάθησε να «σπιλώσει» ή να αποψιλώσει την προσωπικότητα του Στρατηγού. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πολλές αναφορές, ακόμα και σήμερα, το όνομα του Στρατηγού είναι κατά κάποιο τρόπο «κομμένο»… και ως μη γενόμενο. Δηλαδή προσπαθούν «κάποιοι» να μας πείσουν μέχρι το σημείο ότι ο Β.Κ. δεν υπήρχε καν σ’ αυτή την μάχη.
Αρκεί κάποιος να μπει στη διαδικασία αναζήτησης τουλάχιστον στο διαδίκτυο και πολύ καλά θα καταλάβει, τι ακριβώς εννοούμε. Όμως γενάτε το απλό ερώτημα τι είχε συμβεί και έφτασε η κατάσταση σ’ αυτό το σημείο; Γεγονός είναι ότι η μάχη της Μενίνας θεωρείται μία από εκείνες που σφράγισαν με τον καλύτερο τρόπο την αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ.
Μάλιστα γι’ αυτή την μάχη… ο Ζέρβας μετά την Κατοχή «μιλούσε με έπαρση». Αυτό σημαίνει ότι η 10η Μεραρχία υπό την Διοίκηση του Βασιλείου Καμάρα και οι δυνάμεις του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων Άρτας υπό την Διοίκηση του Στρατηγού Γεωργίου Αγόρου και του 16ου Συντάγματος Πεζικού υπό τον Ταγματάρχη Κρανιά, το 3ο Τάγμα του 10ου Συντάγματος υπό τον Ταγματάρχη Κατσαρό κ.α τμήματα, με τη μάχη αυτή ταπείνωσαν κυριολεκτικά τους Γερμανούς και τους Τσάμηδες συνεργάτες τους.
Δεύτερον: Ένα βασικό ερώτημα είναι αν αυτή η μάχη δόθηκε ύστερα από εντολή του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. Ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα προσωπικά ο υπογράφων το κείμενο δεν έχει γιατί στα στοιχεία που «επισκεφθήκαμε» δεν βρήκαμε κάτι το χειροπιαστό. Σίγουρα οι μελετητές κι άλλοι ερευνητές της περιόδου εκείνης να γνωρίζουν περισσότερα. Όμως είναι γεγονός ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά εκείνη την περίοδο» στο ρετιρέ του ΕΔΕΣ.
Αυτό το γεγονός το διαφωτίζουν σε απόλυτο ίσως βαθμό, οι επιστολές που στις στήλες του αφιερώματος αναδημοσιεύουμε. Πρόκειται για τις δημόσιες επιστολές που αντάλλαξαν και δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» το 1975. Η μία είναι της συζύγου του Ν.Ζέρβα, χήρας τότε Καίτης Ζέρβα. Και η άλλη του Στρατηγού Β. Καμάρα. Μάλιστα σ’ αυτή την δημόσια τοποθέτησή του ο Στρατηγός, ξεκάθαρα υποστηρίζει για προδοσία των σκοπών του ΕΔΕΣ από τον Ζέρβα, η οποία «…έγινε τον Φλεβάρη και Μάρτη του 1944…». Η μάχη της Μενίνας έγινε τον Αύγουστο του ’44…!!! Δηλαδή 5 μήνες μετά…
Για ποια άραγε προδοσία μιλούσε ο Στρατηγός; Και γιατί -όπως υπογραμμίζει στην επιστολή του- αναφέρεται σε κάποιο γεγονός… «…έπρεπε (γράφει) να υπεραμυνθώ της τιμής των αγωνιστών του ΕΔΕΣ και ιδιαίτερα των συναγωνιστών μου της 10ης Μεραρχίας που ξεσκίζοντας το σύμφωνο του Ζέρβα επολέμησε τον κατακτητή και έγραψε στην Θεσπρωτία και ειδικά στη Μενίνα σελίδες άφταστης δόξας όπως προκύπτει από επίσημη έκθεση του αρχηγού της Συμμαχικής Αποστολής που ήταν στην Μεραρχία μου…».
Ποιο λοιπόν «σύμφωνο έσκισαν» εκείνη την ημέρα οι αντάρτες του ΕΔΕΣ; Γνώριζε ο Ζέρβας για την προετοιμασία της μάχης της Μενίνας; Πολλά έχουν γραφεί στο διαδίκτυο γι’ αυτά τα δύο ερωτήματα. Δεν θα αναφερθούμε και ούτε θα αναπαράγουμε αυτά τα οποία γράφουν γιατί αυτά κυριολεκτικά καίνε και πολύ περισσότερο πληγώνουν… Όμως είναι γεγονός ότι εκείνη η μάχη ήταν ίσως η μεγαλύτερη αντιστασιακή μάχη που έγινε σε Βαλκανικό επίπεδο.
Τρίτον: Όλοι συμφωνούν -μηδέ εξαιρουμένης και της Χας του Ζέρβα- ότι ο Καμάρας «…υπήρξε γενναίος αξιωματικός, κεκοσμημένος με πολλά στρατιωτικά προσόντα…». Το κυριότερο που εμείς σήμερα επισημαίνουμε είναι το γεγονός ότι στην προετοιμασία της μάχης στη Μενίνα, έδειξε ότι πάνω απ’ όλα ήταν ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ και ότι ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αναφερόμαστε βέβαια στις προκηρύξεις που εξέδωσε και καλούσε τους τσάμηδες της περιοχής να καταθέσουν τα όπλα και να ασχοληθούν με τα ειρηνικά τους έργα. Μάλιστα η επιθυμία του ήταν να εξαντλήσει η Μεραρχία του «…παν μέσον συμφιλιώσεως, διαβεβαιούμεν και πάλιν τους Τουρκαλβανούς της Θεσπρωτίας ότι διαπνεόμεθα υπό των καλλιτέρων και φιλικωτέρων διαθέσεων έναντι αυτών και υποσχόμεθα πλήρη προστασίαν των…»
Και στην περίπτωση αυτή ο Στρατηγός Β.Κ., δείχνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα του, αλλά ταυτόχρονα και την άρτια στρατιωτική του υπόσταση. Όλα μαρτυρούν ότι είχε μια δική του φιλοσοφία για το πώς οργανώνεται μια πολεμική ενέργεια. Θα μπορούσε άνετα και χωρίς προειδοποίηση, ως αντάρτης που ήταν, να ενεργήσει τυφλό χτύπημα και πετύχει ένα αντάρτικο αποτέλεσμα, χωρίς κανέναν φραγμό και καμιά ηθική. Όμως ο Βασίλης Καμάρας είχε ιδανικά, αλλά και μαζί μ’ αυτά μεγάλη ανθρωπιά…
Ο ρόλος του Στρατηγού, όχι μόνο στην μάχη της Μενίνας, αλλά και στα όσα προηγήθηκαν, ή ακολούθησαν αυτή την μάχη -κατά την δική μας ταπεινή γνώμη- πρέπει ξανά να εξεταστεί και εν πάση περιπτώσει ο Στρατηγός να ξαναβρεί την θέση που του αξίζει. Δεν μπορούν «κάποιοι» άνθρωποι ακόμα και σήμερα να μην τον αναφέρουν ούτε ως Διοικητή εκείνης της Μεραρχίας που έγραψε πραγματική ιστορία.
Οι αντάρτες του ΕΔΕΣ, ήταν αντάρτες του ΕΔΕΣ και όχι του Ναπ. Ζέρβα. Η δικαίωσή του Στρατηγού Βασιλείου Καμάρα είναι επιταγή της αλήθειας και της ιστορίας…
kontogiorgosn@gmail.com

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΜΕ "ΦΑΙΝΕΤΑΙ" ΚΑΙ ΜΕ "ΙΣΩΣ" ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΡΕΥΝΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΑΧΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΖΕΡΒΑ. ΕΑΝ Ο ΕΔΕΣ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟΝ ΖΕΡΒΑ Η ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΤΙΠΟΤΕ Σ' ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.Ο ΕΔΕΣ ΗΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΖΕΡΒΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΣ Ο ΕΛΑΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΟΙΚΗΣΕ Ο ΑΡΗΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ "ΣΩΡΟΣ ΑΠΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ", ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ Ο ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ,ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ. Ο ΚΑΜΑΡΑΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΜΕΙΝΕ ΑΦΑΝΗΣ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΚΚΕ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΝΑΣΗ-ΠΙΣΠΕΡΗ, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΣΤΑ ΝΕΑ Ο ΚΑΜΑΡΑΣ, ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΙΤΛΟ ΤΙΜΗΣ. ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΕΝΙΝΑΣ ΤΗΝ ΔΙΕΞΗΓΑΓΕ Ο ΑΓΟΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΑΠΟΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΖΕΡΒΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΥΜΝΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ. ΑΝ ΑΝΗΚΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΚΡΙΜΑ ΓΙΑ ΣΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΑΝΤΩΣ, ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΔΟΓΜΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΕ Ο ΤΑΚΙΤΟΣ:" Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΝΟΜΟ. ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΟ ΨΕΜΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ". ΑΝ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.