Περιμένοντας…

Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ
Εκπαιδευτικού

Περιμένοντας την κλήση για απολογία τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, αγωνιώ μιας και η κυβέρνηση με την απογραφή μάς έπιασε! Ανακάλυψε το αυτονόητο και επαίρεται λες και ανακάλυψε την Αμερική. Και διακρίνεις σαφέστατα κλίμα αποστροφής για το μεγάλο αριθμό μας, λες και κάναμε «γιούρια» και καταλάβαμε τις θέσεις αυτές. Και εν πάσει περιπτώσει ποιος ευθύνεται για το μεγάλο αυτό αριθμό; Το Δημόσιο πάντα αποτελούσε δυνατό όπλο στο σύστημα της πελατειακής σχέσης των κομμάτων εξουσίας. Χτίστηκαν κομματικά κατεστημένα με βάση την υπόσχεση ή και την υλοποίηση αυτής για μια θέση στο Δημόσιο. Και τα κριτήρια πάντα αντικειμενικά και μετρήσιμα: «Η οικογένεια άλφα έχει 20 ψήφους ενώ η οικογένεια βήτα 25, άρα προτιμάται για διορισμό μέλος της δεύτερης». Ακόμα και όταν καθιερώθηκε ο ΑΣΕΠ, αντί οι πολιτευόμενοι να τονίζουν την αδιαβλητότητά του και να ζητούν ενίσχυσή της, νιώθοντας αποδυναμωμένοι από την ενδεχόμενη αξιοκρατία του νόμου ή άνοιγαν παραθυράκια ή άφηναν να εννοηθεί ότι μπορούν να παρέμβουν. Ακόμη και μεγάλο τμήμα ψηφοφόροι, γαλουχημένοι τόσα χρόνια με τη νοοτροπία της εξάρτησης περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον καημένο Πεπονή και το νόμο του, που ίσως ήταν από τους σημαντικότερους που το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε.
Έγινε λοιπόν η απογραφή για να διαπιστωθεί ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων –γιατί το κράτος, άκουσον άκουσον, δεν γνώριζε- και στη συνέχεια να διαπιστωθεί πόσοι από αυτούς εργάζονται και πόσοι πληρώνονται και είναι «ωσεί παρόντες» στις θέσεις τους. Μα ειδικά αυτοί οι δεύτεροι ήταν που είχαν «γερό δόντι», αυτοί ήταν οι πανίσχυροι κομματάρχες, οι ευνοημένοι, τα λεγόμενα «γκεσέμια» των φορέων εξουσίας που τύχαιναν ιδιαίτερης μεταχείρισης γιατί προσέφεραν σε άλλα πεδία και επιβραβεύονταν γι’ αυτό. Μα κανείς δεν τα ήξερε αυτά, εκτός από τον κόσμο όλο;
Περιμένοντας την καινούρια σχολική χρονιά, την προβλέπουμε δύσκολη και δύσβατη, μιας και κύματα εκπαιδευτικών μετά την κατάθεση του αφαλιστικού συνταξιοδοτούνται (12.000 μέχρι στιγμής και σαφώς έπεται συνέχεια), ενώ συγχρόνως προγραμματίζονται γενναίες περικοπές στις προσλήψεις νέων. Τώρα ποιος θα κάνει μάθημα, ουδείς μπορεί να φανταστεί. Αλλά η κ. Διαμαντοπούλου ακάθεκτη. Σχεδιάζει επί χάρτου λες και τίποτα από τα διαδραματιζόμενα δεν έφτασε στα αυτιά της. Έστειλε εγκύκλιο 60 περίπου σελίδων για τον τρόπο λειτουργίας του Νέου Σχολείου, θεωρώντας ως δεδομένη την πλήρωση των θέσεων απαιτούμενου προσωπικού και μάλιστα επιπρόσθετου από αυτό των παρελθόντων ετών, όπως το ενισχυμένο και διευρυμένο καινούριο πρόγραμμα των σχολείων απαιτεί.
Περιμένοντας την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου, υπομένουμε τον κ. Παπακωνσταντίνου να έχει μετατρέψει τη χώρα σε προτεκτοράτο, να μας μαλώνει ασύστολα δημιουργώντας μας άδικες ενοχές, να έχει μόνιμα πλέον εγκατεστημένο το χέρι του στη μισοάδεια τσέπη μας, να έχει χάσει το δρόμο για τον εντοπισμό και την απόδοση ευθυνών στους πραγματικά υπαίτιους. 13η του Σεπτέμβρη η πανηγυρική ημέρα εκταμίευσης. Η 3η του Σεπτέμβρη έχει προ πολλού ξεχαστεί. Και σίγουρα θα αναρωτηθούν πολλοί νέο-πασόκοι, ακόμη και υπουργοί θαρρώ, «τι είναι 3 του Σεπτέμβρη;». Ε, ρωτήστε το Γιώργο. Ή λέτε να την έχει ξεχάσει κι αυτός, έστω και ως μνημειακό υλικό;
Περιμένοντας τα χρίσματα στους υποψηφίους για τις εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση, γινόμαστε μάρτυρες «συντροφικών σφαγιασμών», τα « συντροφικά μαχαιρώματα» έχουν προ πολλού κριθεί αναποτελεσματικά, και περιμένουμε εκείνες τις «άγιες εικόνες» στα προεκλογικά πατάρια, όλοι μαζί μετά να συστρατεύονται φανερά με τον εκλεκτό και κρυφά να γίνεται κόλαση.
Περιμένοντας την έναρξη του αγώνων του πρωταθλήματος, προσδοκούμε να δούμε σούπερ-ομάδα τον Ολυμπιακό μετά τις τελευταίες μεταγραφές ή τουλάχιστον να παίρνει το νταμπλ, γιατί δεύτερη χρονιά χωρίς τίτλους δεν θα την αντέξουμε. Τι να κάνουμε; Καθένας έχει τα κουσούρια του, αρκεί να είναι ανώδυνα για τους άλλους.