Hardcore

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ


«Ω ναι, πάθαμε σοκ. Ένας παιδόφιλος ανάμεσά μας. Ένας υπεράνω υποψίας υπάλληλος είχε άρρωστα βίτσια. Να βλέπει μωρά, να βλέπει παιδάκια να βιάζονται. Σα δε ντρέπεται!»
Νομίζω ότι κοροϊδευόμαστε πλέον. Πέφτουμε από τα σύννεφα λες και δεν ήταν αναμενόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο. Ξεχάσαμε φαίνεται ότι όταν χορτάσει η κοιλιά μας και όταν δεν βάζουμε άγχος για τον επιούσιο αυτό που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας είναι τα γούστα μας και μόνο αυτά.
Αυτό το κρούσμα είναι μόνο η αρχή θα έρθουν κι άλλα διότι ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια. Ό,τι άρρωστο κουβαλάει ο κάθε χορτάτος θα το βγάζει στην φόρα και κάθε φορά θύμα της αρρώστιας του θα είναι η αθωότητα. Και αυτή δεν ορίζεται μόνο στο βλέμμα και στην ψυχή ενός παιδιού αλλά και στο κάθε τι αθώο που βρίσκεται δίπλα μας. Εκφυλιστήκαμε ως λαός και τώρα τα άρρωστα ένστικτα θα βγαίνουν στην επιφάνεια. Μέχρι τώρα τα έκαναν κρυφά όπως ο υπάλληλος της Νομαρχίας Άρτας. Αφού πήρε την θεσούλα του, αφού άγχος πλέον δεν είχε με το αν στο τέλος του μήνα θα έχει ψωμί να φάει, αφού πήρε το αυτοκινητάκι του, αφού κανόνισε τις διακοπές τους, αφού έπινε το φραπεδάκι του κάθε μέρα εις την υγεία του μαλάκα φορολογούμενου που τον πλήρωνε, έκανε και τα περίσσια γούστα του για να επιβεβαιώσει αυτό που πραγματικά ήταν από την ώρα που γεννήθηκε. Ένα τσιμπούρι κοινωνικό και τίποτε άλλο.
Ένα παράδειγμα των χορτάτων αλλά απαίδευτων κοινωνιών ήταν το συγκεκριμένο κρούσμα. Όταν βιάζεται με το νόμο η ζωή, το περιβάλλον, η ταυτότητά μας, η ψυχή μας καθημερινά, τι περιμένουμε; Όταν αυτοί που ορίζουν την ζωή μας κάνουν ό,τι τους γουστάρει και όπου φθάνει το χέρι τους, τότε γιατί ο μικρός άρρωστος να ντραπεί, γιατί να έχει συνείδηση; Αυτός ο 35χρονος, που ένας θεός ξέρει πώς κατάφερε να χώσει την άρρωστη ύπαρξή του στον κρατικό μηχανισμό, είναι ένα γρανάζι όλου του συστήματος. Είναι ο διπλανός μας, είναι ο γείτονάς μας, είναι ένας από εμάς.
Αν είναι να καταδικαστεί αυτός μία φορά τότε πρέπει να καταδικάσουμε τους εαυτούς μας οι ίδιοι πολλάκις. Διότι αφήσαμε χώρο σε σκουλήκια εις το όνομα της ελευθερίας, της «δημοκρατίας», του «ελεύθερου λόγου» να ανδρωθούν και να εκσπερματώνουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Άχρηστα αντικείμενα με πόδια και ζωτικά όργανα που σε κοινωνίες με αρχές και δικαιοσύνη δεν θα έκαναν ούτε για λίπασμα στα χωράφια. Θα τα μόλυναν κι αυτά με το δηλητηριασμένο αίμα τους. Αλλά σε μια κοινωνία που το μπούτι, η πουτανιά, η λαμογιά, η ξεφτίλα, το πορτοφόλι, η καλοπέραση και η ανανδρία υπερισχύει, τότε μην κάνουμε ότι πάθαμε σοκ από την είδηση μιας αναμενόμενης φρικαλεότητας. Σε ιλουστρασιόν, άνευ περιεχομένου κοινωνίες, αυτά είναι κανόνας και όχι εξαίρεση όπως πολλοί θα προσπαθήσουν να πουν. Από τον καθηγητάκο που βλέπει τη μόρφωση ως τιμή, τον γιατρό που αντιμετωπίζει το άρρωστο ως φακελάκι, τον υπαλληλίσκο που ως δεκανέας στον στρατό βγάζει τα απωθημένα εκεί που τον «παίρνει», μέχρι και τον πολιτικό που εξαργυρώνει την αγωνία ενός λαού.
Πορνοκοινωνία είμαστε. Κολλημένοι σε τηλεοράσεις που κρέμονται σαν σφαχτά τα γυναικεία κορμιά, σε διαδικτυακές σελίδες που κρυμμένοι βγάζουμε τα απωθημένα της σεξουαλικής μας στέρησης, σε κομματικά γραφεία που ξεπουλάμε την ψυχή μας για ό,τι αρπάξει ο πισινός μας. Όλα για την κοιλιά μας που έχει χορτάσει ψωμί και τώρα τα σκέλια μας –του κορμιού και του εγκεφάλου μας- θέλουν άλλα γούστα. Περίεργα, αρρωστημένα, εμετικά. Σε μία κοινωνία μπορντέλο όλα έχουν τιμή. Ακόμη και η ίδια η Τιμή.

katerinagarani@yahoo.com