Έχουμε πόλεμο

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Τέτοιο πολιτικό πυρετό είχε καιρό να δει η περιοχή. Οι εκλογές τελικά δρουν σαν το καλύτερο αντισυλληπτικό της δραματικής κατάστασης που περνά τόσο η Ελλάδα όσο και η περιοχή που ζούμε. Οι υποψήφιοι και οι κομματικοί αιρετοί υποστηρικτές δεν άφησαν πανηγύρι για πανηγύρι και εκδήλωση για εκδήλωση. Αυτοί δε που έχουν και το επικοινωνιακό μέρος μαζί τους, λόγω της τρέχουσας θητείας τους, έχουν δώσει πραγματικά ρέστα. Όπου έργο και φωτογραφία, όπου μηχάνημα και κόρδωμα. Τα Δελτία Τύπου των εραστών των δημοτικών θώκων στην περιφέρεια αν τα μαζέψεις φτιάχνεις τόμο Εγκυκλοπαίδειας τουλάχιστον 1000 σελίδων.
Ζούμε στον παλμό του μεγαλύτερου πανηγυριού στην χώρα. Η χώρα βέβαια μπορεί να καίγεται αλλά εμείς λουζόμαστε και παρφουμαριζόμαστε. Τα καφενεία στα δημοτικά διαμερίσματα που τώρα θα γίνουν πόλη (ποιος την χάρη τους) έχουν γίνει τα πιο πολυσύχναστα στέκια. Μοιράζονται καφέδες, ουζάκι, τσιπουράκι, ουισκάκι με μεζέ υποσχέσεις. Τώρα δε, που είναι και πολλοί οι υποψήφιοι οι μεζέδες κυριαρχούν στο τραπέζι. Το ερώτημα είναι ποιος έχει το δικαίωμα να δίνει υποσχέσεις και με ποιο δικαίωμα δίνουν υποσχέσεις. Η παρουσίαση του προγράμματος ενός συνδυασμού είναι ένας τόμος υποσχέσεων και δυστυχώς τα μικρά γράμματα που θα έπρεπε να υπάρχουν με τα αντίτιμα των υποσχέσεων αυτών, δεν υπάρχουν.
Οι νέοι στο πολιτικό παιχνίδι ίσως και να δικαιολογούνται αλλά αυτοί οι οποίοι θήτευσαν από οποιαδήποτε θέση στην διοίκηση του τόπου τούτου, καλό θα είναι μαζί με τα προγράμματά τους να βάζουν επισυναπτόμενες τις υπογραφές και τα «ΝΑΙ» τους στα τρανταχτά θέματα ημερήσιας διάταξης που πάρθηκαν μέσα στα αιρετά συμβούλια όπου θήτευσαν. Να βάζουν και τις ουδετερότητές τους γιατί και αυτές δεν πιάνονται σίγουρα για «ΟΧΙ». Να βάζουν και το συγνώμη τους ως αντιπολίτευση για τον μη ικανό έλεγχο στην οποιαδήποτε εξουσία.
Είναι τραγικό πάντως να βλέπεις ως υποψήφιος, νέος ή παλιός στον χώρο, τον τόπο σου να έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο καφενείο ανέργων, άεργων και τεμπελχανάδων και εσύ να μιλάς για πρόοδο και ανάπτυξη. Τι άραγε να σπείρεις σε έναν τόπο που η γη έχει γίνει ξηρή; Για ποια ανάπτυξη μιλάς όταν η ανεργία έχει πάρει τον ανήφορο και δεν πρόκειται να σταματήσει μέχρι να φθάσει το ύψος του Έβερεστ; Για ποια νέα μέτωπα εκσυγχρονισμού όταν η δευτερογενής σου παραγωγή έχει συρρικνωθεί με τις ευλογίες των ελληνικών κυβερνήσεων; Για ποιον πολιτισμό; Αυτός που βρίσκεται σε ύπνο βαθύ και κανά μήνα το Καλοκαίρι έρχεται μετά πληρωμής να σου θυμίσει ότι είσαι άνθρωπος; Για ποια έργα ανάσας; Αυτά που καλομάθαμε και τα δίνουμε όσο-όσο σε ιδιώτες αποδεικνύοντας ότι είμαστε άχρηστοι να διαχειριστούμε τη γη και την κληρονομιά μας;
Αν η Δημοκρατία θέλει μία φορά αλήθεια για να υπάρξει, ο πρώτος βαθμός της, η Αυτοδιοικητική, θέλει αλήθεια δέκα φορές. Αντί για γελάκια και χειραψίες ειδικά αυτό το διάστημα, οι υποψήφιοι –επικεφαλής και σύμβουλοι- έχουν υποχρέωση εφόσον θέλουν εκλεγούν να πουν τι ΔΕΝ θα γίνει σε αυτόν τον τόπο στους πολίτες που τους τιμούν μόνο και μόνο ακούγοντάς τους. Οι υποσχέσεις και τα ΘΑ ανήκουν σε μία Ελλάδα κατάμαυρων χρόνων. Όσοι δε, έχουν θέση, γνωριμίες, πλάτες, κόμματα και προϋπηρεσία αυτοδιοικητική, να μην θεωρούν ότι είναι από τα αβαντάζ τους. Είναι σαν να παραδέχονται ότι για την κατάντια αυτού του τόπου έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους.
Το προεκλογικό πανηγυράκι έχει αρχίσει να φουντώνει. Όλοι θέλουν να σύρουν τον χορό λες και δεν πάμε για πόλεμο αλλά για βόλεμα. Όμως έχουμε πόλεμο στην χώρα και όσο μακριά στον χάρτη να πέφτει η περιοχή μας τα βόλια έχουν αυτή την φορά μεγάλο βεληνεκές. Αντί λοιπόν να πιάνεστε στο χορό, πιάστε τουλάχιστον μία Αλήθεια και πείτε την ως υποχρεούστε.
katerinagarani@yahoo.com