Ο απόηχος μιας απεργίας…

Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ
ΕΚπαιδευτικού

Συμβαίνει συνήθως, πολλά γεγονότα να εξετάζονται μέσα από την οπτική της κομματικής ένταξης που ανήκει ο καθένας μας, βρίσκοντας έτσι αφορμή ή να ενισχύουμε την κυβέρνηση ως οπαδοί της ή να ασκούμε αντιπολίτευση ως ανήκοντες σε διαφορετικό από τον κυβερνώντα, πολιτικό χώρο.
Αυτό φυσικά είναι μια αντίληψη, μια νοοτροπία, που στερείται κριτικής διερεύνησης, που ακρωτηριάζει τη συλλογιστική, που περιθωριοποιεί την έκφραση προσωπικής εκτίμησης, που φέρνει πολλούς ανθρώπους να απολογούνται ή να αμύνονται για καταστάσεις που δεν ευθύνονται ή, κατά περίπτωση να καυτηριάζουν και να απορρίπτουν άλλες. Αν κάποιος συμπεριφέρεται έτσι, πλασματικά - για λόγους στρατηγικής-, δηλαδή διαφωνεί μέσα του αλλά συντάσσεται στη «γραμμή» από φόβο ή από προσδοκία να πετύχει κάτι, είναι ένας δειλός άνθρωπος, ένας άνθρωπος της ανάγκης, ένας άνθρωπος με επιφανειακή και ευάλωτη προσωπικότητα. Αν όμως συμπεριφέρεται έτσι αντανακλαστικά πια, αποδεχόμενος και μη επεξεργαζόμενος τα γεγονότα, τότε η κατάσταση είναι ανίατη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει θυσιάσει τη σκέψη του σε κομματικό κώμα.
Τα περιστατικά αυτά γίνονται συνήθως πιο μαζικά και έντονα, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Εδώ υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μια γενικότερη αντίληψη που φέρνει συνήθως στη θέση του αδικημένου τον απεργό, τον οποίο κυρίως οι αντιπολιτευόμενοι χώροι σπεύδουν να προστατέψουν ή τουλάχιστον να του «χαϊδέψουν τα αυτιά». Μπορούμε όμως στην εποχή μας να μιλάμε για ολοκληρωτικό συμπέρασμα σε κάθε εμφανιζόμενη περίσταση; Δηλαδή ο αεί και περί πάντων αναξιοπαθέστατος εργαζόμενος, που έχει πάντα απέναντι το κακό και άπονο κράτος; Και έχεις κάθε φορά και τα media να πλειοδοτούν στο γενικότερο μπάχαλο, πάντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας -χωρίς σαφή θέση- «και με το βασιλιά και με το Βενιζέλο», να κάνουν ντόρο και να φτάνουν και σε άστοχες έως και ασεβείς λαρυγγισμούς, με στόχο τον εντυπωσιασμό και φυσικά τη θεαματικότητα.
Και πάμε στα πρόσφατα γεγονότα, που αναστάτωσαν για κάμποσες μέρες το πανελλήνιο με αντίκτυπο, ευρύτερα της χώρας.
Δε θα μακρηγορήσω ιδιαίτερα επί του ιστορικού του θέματος, γιατί λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε. Και θα με συγχωρήσετε, αλλά δε θεωρώ βιοπαλαιστή και οικονομικά αδύναμο, όποιον διαθέτει 300.000 Ευρώ (γιατί τέτοια νούμερα ειπώθηκαν) για να αγοράσει μια άδεια φορτηγού δημόσιας χρήσης. Και επιπλέον τα 3-4 τελευταία χρόνια ολοένα έρχεται στο προσκήνιο η απελευθέρωση μιας σειράς επαγγελμάτων. Ε, όποιος τα τελευταία αυτά χρόνια μπήκε σε τέτοιο ρίσκο, τι να πω ήταν αφελής; Ή παγιδεύτηκε στη λογική του Ελληναρά του στιλ «αυτά δεν περνάν εδώ»;
Έχουν «σπάσει» εδώ και πέραν της δεκαετίας μονοπώλια ισχυρά και ακόμη κρατικά (π.χ. ΟΤΕ) ή επίκεινται άλλα (π.χ. φαρμακεία, ταξί, συμβολαιογραφεία, πιθανόν η ΔΕΗ), ποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι θα αποτελέσει εξαίρεση;
Φάουλ της κυβέρνησης ή τζάμπα τσαμπουκάς-εκ του ασφαλούς- η επίταξη, μιας και η κοινή γνώμη είχε πλέον αγανακτήσει. Αλλά τέτοιο αυταρχικό στιλάκι εισπράττουμε πολύ τελευταία, μάλλον είναι θέμα image. «Επιχείρηση στιβαρά χέρια».
Ωστόσο, θα σταθώ και σε ένα δημοσιογραφικό ολίσθημα (επιεικής χαρακτηρισμός), που με ενόχλησε ιδιαίτερα και με προβλημάτισε τα πλείστα.
Δημοσιογράφος του Alter, πραγματικά δε θυμάμαι όνομα –πιθανόν Ξενάκης-, δεύτερο μικρόφωνο που λόγω θέρους αντικαθιστά τις φίρμες, ξεκινά το απογευματινό δελτίο το Σάββατο 31 Ιουλίου με λεζάντα «ο αρχηγός των ατάκτων». Και εκεί που το μυαλό μας δικαιωματικά και φυσιολογικά πηγαίνει στον Άρη Βελουχιώτη, ως φέροντα ιστορικά τον παραπάνω χαρακτηρισμό,… έρχεται το εγκεφαλικό. Ποιος είναι ο αρχηγός των ατάκτων; Μα, ο κ. Τζωρτζάτος που καμάρωνε με το χαρακτηρισμό (πού νάξερε σε ποιον ανήκε, θα τον δάγκωνε το δημοσιογράφο)! Ίσως έχω εγώ εμμονές ή σε κάποια θέματα παραδοσιακή θεώρηση περί σεβασμού, αλλά και έτσι να είναι δεν μπορώ να μην χαρακτηρίσω ισοπεδωτικό κατάντημα το λεκτικό τρικ του εν λόγω κυρίου. Αχ καημένε Άρη, ακόμη σε παιδεύουνε και ακόμη συγχρόνως προσπαθούν να λάμψουν λίγο από το γαλαξία της λεβεντιάς σου.

ΥΓ1: Αλήθεια, θυμόσαστε τους «αγανακτισμένους» αυτοκινητιστές φορτηγών, απέναντι από τα μπλόκα των αγροτών;

ΥΓ2: Επάρκεια βενζίνης πλέον έχουμε, αναζητείται επάρκεια χρημάτων για την αγορά της.