Εμείς και οι Άλλοι

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Πρέπει να αλλάξουμε πλεύση. Ό,τι κι αν δοκιμάσαμε ως Έλληνες στράφι πήγε. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει κάποια στιγμή να δούμε αυτή την χώρα ως ένα χωράφι ενιαίο που είναι χέρσο και πρέπει να καρπίσει. Κι ως γνωστόν τα χωράφια δεν καρπίζουν με το να τα κοιτάς, ούτε με το να κάνεις ικεσίες στον Θεό να τα κάνει γόνιμα. Ίσως ήρθε η στιγμή να κατανοήσουμε ότι αυτή η χώρα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: Σε αυτούς που κοιτάνε την πάρτη τους και σε αυτούς που νοιάζονται για το αύριο. Μην περιμένουμε λοιπόν από τους πρώτους να πάρουν τσαπί και να αρχίζουν να «γυρίζουν» το χώμα διότι το πιο πιθανό είναι την ώρα της δικής τους βάρδιας να πουλήσουν το χωράφι στον γείτονα για μια ζαριά.
Είμαστε Εμείς και οι Άλλοι. Όσο κι αν φαίνεται αλαζονικό, όσο κι αν θέλει κάποιος εν μέσω κρίσης να μην χωρίζει σε δύο στρατόπεδα τους πολίτες, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Διότι τελικά η Δημοκρατία έχει αδιέξοδα που δεν σε βγάζουν σε τοίχο αλλά σε γκρεμό με βόθρο από κάτω. Και που να πάμε; Στην Ολιγαρχία, στην Μοναρχία ή στην Δικτατορία; Ακόμη και αυτά τα δοκιμάσαμε ως κράτος και τα αποτελέσματα ήταν το ίδιο τραγικά. Φθάσαμε μετά από 70 χρόνια να μην μας θέλει ούτε η Δύση αλλά ούτε και η Ανατολή. Γίναμε πιο υπανάπτυκτοι και από τους υπανάπτυκτους, πιο τριτοκοσμικοί και από τους τριτοκοσμικούς και όλα αυτά με την σημαία της Δημοκρατίας. Ποιος φταίει για αυτό; Μα η ίδια η Δημοκρατία που την πήραμε στα χέρια μας όλοι μας - Εμείς και οι Άλλοι- και την κάναμε αγνώριστη. Διότι για να λειτουργήσει η Δημοκρατία δεν πρέπει να υπάρχουν δύο στρατόπεδα, δε γίνεται να έχει ίδιο βάρος ψήφου αυτού που νοιάζεται για το Σύνολο και αυτού που νοιάζεται για την πάρτη του. Κακά τα ψέματα, η Δημοκρατία δεν μπορεί είναι καταφύγιο του κάθε τεμπέλη, του κάθε γλείφτη της εξουσίας και του κάθε κακομοίρη στο μυαλό που όταν ρίχνει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο κατοχυρώνει την θεσούλα του στο Δημόσιο ή τι θα κονομήσει από την εκάστοτε εξουσία (εθνική και τοπική) σε «δουλειές» κάτω από το τραπέζι.
Η Δημοκρατία χωρίς παιδεία και ευσυνειδησία μετατρέπεται σε ένα μπορντέλο και όσοι παίρνουν χρίσμα μέσω αυτής ή όσοι την εξαργυρώνουν για τον εαυτό τους και την τσέπη τους, έχουν την θέση τους στο «καλό σπίτι» που δημιούργησαν. Το «δημοκράτης» αρχίζει να ακούγεται πια τόσο βαρύ όσο και το «φασίστας». Εφόσον και στα δύο υπερισχύει «η πάρτη μου» ποια είναι η διαφορά; Το ότι πηγαίνουμε στο παραβάν και ψηφίζουμε ό,τι θέλουμε; Αφού οι Άλλοι είναι πάντα περισσότεροι τσάμπα καίμε βενζίνη για να πράξουμε το καθήκον μας ως Έλληνες πολίτες. Γιατί το να ανήκεις στους Άλλους στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ήταν πολύ εύκολο: Την συνείδηση στην κωλότσεπη και όλοι οι δρόμοι άνοιγαν για σένα και για τα μέλη της οικογένειάς σου. Από την στιγμή που πλέον και το τελευταίο χωριό χωριζόταν σε οικογένειες κομματικές και τα γνωστά στην πολιτική «κομπλότα» ο όρος Δημοκρατία είχε βγει στο σφυρί.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε Εμείς και οι Άλλοι. Στις δύσκολες στιγμές που έρχονται για την χώρα και που ούτε το Καλοκαίρι δεν τις φρενάρει με τίποτε, όσο οι Άλλοι κάνουν τις συζητήσεις τους για το πώς θα «φάνε» κι άλλα και πώς δεν θα θιχτεί η τσέπη τους χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης, Εμείς ίσως να πρέπει να ξεκινήσουμε να ακονίζουμε τα τσαπιά μας.

katerinagarani@yahoo.com