Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ
Ορισμένες φορές, κάνω κάποιους συνειρμούς που παραξενεύουν και μένα την ίδια με την έννοια ότι μου προκαλούν ερωτήματα του στιλ «πας καλά;». Ωστόσο, επειδή ενίοτε επανέρχονται και ξαναεπανέρχονται θεωρώ ότι ενδέχεται να διέπονται από μια, έστω στοιχειώδη ρεαλιστικότητα, και γι’ αυτό μπαίνω στον πειρασμό να τις εκφράσω και να τις μοιραστώ –καλή ώρα- μαζί σας.
Οι περισσότεροι από εμάς, ως φέροντες την ιδιότητα που συνεπάγεται της αποδοχής ενός θρησκεύματος (χριστιανοί ορθόδοξοι επί του προκειμένου), προβαίνουμε σε εσωτερικεύσεις αξιών ή και διαδικασίες λατρευτικού τύπου άλλος πολύ, άλλος λιγότερο.
Εν πάσει περιπτώσει, όντας ενεργά μέλη μιας κοινωνίας οριοθετούμε και επιλέγουμε συμπεριφορές θεσμικά έννομες αλλά και ηθικά συμπορεύουσες και με το αποδεχόμενο εκ μέρους μας θρήσκευμα. Αυτό δεν μας αποδυναμώνει στην πλειοψηφία μας, από το δικαίωμα της κριτικής σκέψης, της επιλογής, της δόμησης προσωπικής ταυτότητας, της συγκρότησης ηθικού και πραξιακού κώδικα, της συλλογικής συνείδησης, του αέναου προβληματισμού, της ενεργού συμμετοχής,…
Υπάρχουν όμως στο θρησκευτικό «χώρο» και άτομα τα οποία αυτοπροσδιορισμένα ή ετεροπροσδιορισμένα ως εκπρόσωποι χριστιανικής καθαρότητας και αυθεντικότητας, περιχαρακώνονται σε ένα τρόπο ζωής που απέχει από το συνηθισμένο και πράττουν αναλόγως.
Αναφέρομαι, κυρίως, σε άτομα των παραθρησκευτικών οργανώσεων, σε άτομα που τα χαρακτηρίζει άκριτος φανατισμός, σε άτομα που κρίνουν μόνο αφοριστικά τα κοινωνικά συμβάντα, διεκδικώντας το αλάθητο. Τα άτομα αυτά, κατά κύριο λόγο, ταμπουρώνονται πίσω από τα πιστεύω τους, περιθωριοποιούνται από το κοινωνικό γίγνεσθαι, απορρίπτουν τη ζωή των άλλων χωρίς να την έχουν ζήσει, κρίνουν την κοινωνική κινητικότητα ως θεατές και όχι ως συμμετέχοντες. Ενεργοποιούνται μέσα από τον αυστηρό λόγο τους και μακράν της κοινωνικής δράσης. Καταδικάζουν τους πάντες και τα πάντα που δεν είναι σαν τους ίδιους ή πλησίον τους και προτείνουν αόριστες διεξόδους δογματικής χροιάς.
Πού το πάω, θα μου πείτε. Όχι, δεν έχω ούτε την πρόθεση ούτε τη διάθεση να κηρύξω ιερό πόλεμο με μειοψηφικά θρησκευτικά κατεστημένα, που ίσως και η χριστιανική ιεραρχία να τα ανέχεται ως αναγκαίο κακό.
Απλά, ορισμένες φορές αυτή τη μονοδρομική παγιωμένη νοοτροπία μού τη θυμίζουν κομματικές συμπεριφορές και πρακτικές που λαμβάνουν χώρα στο σύγχρονο πολιτικό προσκήνιο.
Έτσι, η λεγόμενη παραδοσιακή αριστερά αξιώνει για εαυτό μοναδικότητα αυθεντικής και ιδεολογικής καθαρότητας και αγωνιστικότητας και απορρίπτοντας ό,τι συμβαίνει, θεωρεί όλους τους υπόλοιπους –κατεστημένο αλλά και μαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις- τουλάχιστον ύποπτους και σίγουρα συμβιβασμένους και αναποτελεσματικούς, πιόνια μιας έτσι πλανώμενης αόριστα πλουτοκρατίας που έχει γίνει μόνιμη «καραμέλα» της τον τελευταίο καιρό.
Σαφώς και δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς την αγωνιστικότητα και τη δράση των συνδικαλιστικών εκπροσώπων της, αυτή όμως η μονοσημαντότητα της σκέψης και της στρατηγικής της αποκλείει ή απωθεί από το πεδίο της άλλες δυνάμεις ή μεμονωμένους σκεπτόμενους πολίτες. Επίσης, η συνεχόμενη άρνηση στα πάντα και η αόριστη προτασιολογία της, την καθιστά ανακόλουθη με τα θεωρητικά πατροπαράδοτα (διαλεκτισμός), εκτός κι αν ο σταλινισμός λειτούργησε ως εξολοθρευτής του μαρξιστικού παραδείγματος.
Σου δίνουν την εντύπωση πως η απαξίωση των πάντων είναι το οξυγόνο τους. Και δε θα δεχτώ σε καμία περίπτωση πως κάνω «αντικομουνισμό» - η έστω υποκρυπτόμενο «παγκαλισμό»-, γιατί και αυτό το συχνότατο επιχείρημά τους επιβεβαιώνει το δικό μου σκεπτικό.
Στη μονοδρομική όμως αυτή παγίδα, δελεαστική υπαρξιακά αλλά άγονη στην παραγωγή πολιτικού προβληματισμού, έχει πέσει τελευταία και ο ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα ενίοτε να «κνιτίζει» χαρακτηριστικά, γεγονός που αφενός τον καθηλώνει ποσοτικά και αφετέρου δημιουργεί ρήξεις και σχίσματα, όπως τα πρόσφατα γεγονότα αποδεικνύουν.
Η δημιουργία ενός καινούριου φορέα, αυτού της «Δημοκρατικής Αριστεράς», μπορεί να ανατεμαχίζει τον πολύπαθο χώρο, αλλά γεννά τουλάχιστο μια ελπιδοφόρα αναμονή και προσδοκία. Η δε συσπείρωση σε αυτή, μεταξύ των άλλων, ιστορικών συμβόλων (Λεωνίδας Κύρκος) και καταξιωμένων στελεχών τού πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού, που για μένα υπήρξε μεγάλο σχολείο, θεωρώ ότι ενισχύει σε ποιοτική πολιτική το όλο εγχείρημα. Και μη βιαστείτε να λοιδορήσετε, αναφερόμενοι στα παρελθοντικά μικρά ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος, γιατί οφείλουμε κάθε γεγονός να το εντάσσομαι- για να το ερμηνεύουμε- ιστορικά, χρονικά, πολιτικά. Να μην ξεχνάμε λοιπόν, ότι το ΚΚΕ εσωτερικού συνυπήρξε την εποχή της «κοσμογονίας» ενός αδοκίμαστου σχεδόν ΠΑΣΟΚ, που ευαγγελίζονταν σοσιαλισμό και στα πλαίσια μιας κενσιανικής θεώρησης οικοδομούσε δειλά δειλά αλλά εμφανέστατα (Ε.Σ.Υ., καινούριο μισθολόγιο κ.λπ.) κοινωνικό κράτος, όπως επίσης «αποποινικοποιούσε» ιδεολογίες και φρονήματα (π.χ. αναγνώριση Ενιαίας Εθνικής Αντίστασης), βάζοντας παρά τα λάθη του, πολύ κόσμο στη λογική «του μη χείρον βέλτιστο». Άλλοι καιροί, άλλα σκεπτικά, άλλες επιλογές, άλλες προσδοκίες, συγκρίσεις και ελπίδες. Τώρα τα δύο μεγάλα κόμματα μοιάζουν ως ομοζυγώτες δίδυμοι, ούτε καν απλά σαν αδέλφια, η υπομονή ξεπέρασε όρια και αντοχές και οι πολιτικές επιλογές πολλών ανθρώπων δεν συνδέονται απαραίτητα με πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις. Και εδώ θα ήταν άδικο να μην αναφέρω πως το ΠΑΣΟΚ συνέβαλε σε αυτό, όχι όμως στο βαθμό που θα διασφάλιζε ξεκάθαρα και σε όλο το φάσμα της την αξιοκρατία και κατά συνέπεια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι τελευταίες συνειδητές, ημι-συνειδητές ή ακούσιες επιλογές και εφαρμογές του ΠΑΣΟΚ, απομάκρυναν πολύ «δεδομένο» κόσμο του. Ο καιρός θα δείξει τι «μέλλει γεννέσθαι», αλλά ο καιρός δεν είναι το Άγιο Πνεύμα. Εμείς που σκεφτόμαστε, δρούμε, ζούμε, επιλέγουμε και αποφασίζουμε, είμαστε οι στοιχειοθέτες και δημιουργοί του «καιρού» μας. Ή οφείλουμε να είμαστε.
ΥΓ1: Προβλέπω ότι σε λίγο, στα μέλη της Βουλής, θα παρέχονται μαζί με υπηρεσιακά αυτοκίνητα και υπηρεσιακά κανό. Κακεντρέχεια; Δε νομίζω.
ΥΓ2: Υποπτεύομαι ότι το υπό επεξεργασία Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τους μαθητές, θα περιέχει και το μάθημα της κωπηλασίας (άνευ πλεούμενου). Υπερβολή; Όχι! Μάλλον αναγκαιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου