Ακατάλληλο

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ


Έχει κανείς σκεφθεί γιατί τα κάναμε τόσα σκατά σε αυτή την χώρα; Γιατί όλα πηγαίνουν κατά διαόλου; Διότι κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει αλλά κάνει αυτό που θέλει να κάνει ακόμη κι αν είναι ο πλέον ακατάλληλος. Έτσι είχαμε και έχουμε κυβερνώντες που δεν ξέρουν να δένουν τα παπούτσια τους αλλά θέλουν να παίρνουν αποφάσεις για εκατομμύρια ψυχές. Έχουμε δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους σε όλη την επικράτεια που δρουν με το δημοσιοϋπαλληλικό κύτταρο που δεν βγαίνει ούτε με λοβοτομή και δυστυχώς τις αποφάσεις τους τις «λουζόμαστε» όλοι διότι δημοκρατία έχουμε (το ποσοτικό μετράει και όχι το ποιοτικό). Έχουμε άτομα που επειδή πληρώνουν ένσημα στο ταμείο συντακτών νομίζουν ότι έχουν και το δικαίωμα να λέγονται δημοσιογράφοι (ξεχνώντας ότι η δημοσιογραφία έχει πάντα στο στόχαστρο την οποιαδήποτε εξουσία αλλιώς είναι Γραφείο Τύπου του «άρχοντα»). Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί μέχρι και το επάγγελμα του νεκροθάφτη. Όμως άλλο να σε θάβουν νεκρό και άλλο να σε θάβουν ζωντανό. Διότι θαφτήκαμε ως πολίτες της ιδανικότερης προς ανάπτυξη χώρας μόνο και μόνο από την ακαταλληλότητά ματαιόδοξων τίποτα.
Έχουμε στις πιο καίριες θέσεις της εξέλιξής μας τους πιο ακατάλληλους. Το λάθος μας είναι ότι αντί να τους κρίνουμε με βάση τις ενέργειές τους, τους κρίνουμε βάση της θέσης που κατάφεραν να αποκτήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο και για συγκεκριμένους σκοπούς. Διότι μην τρελαθούμε εντελώς. Δεν γίνεται μόνο αυτοί να βλέπουν το σωστό και αυτοί που είναι έξω από το παιχνίδι τους να κρίνουν λάθος. Δεν γίνεται αυτοί να βλέπουν ηλιοφάνεια όταν το νερό από την καταιγίδα έχει φθάσει μέχρι το γόνατό μας. Δεν είναι δημοκρατικό να λένε ότι όποιος έχει αντίθετη γνώμη (ακόμη και ο τελευταίος πολίτης) «δρα υποκινούμενος από σκοτεινά συμφέροντα». Ούτε βέβαια να πιπιλίζει την καραμέλα, «στον εισαγγελέα», κάθε φορά που νιώθει ότι η καρέκλα του τρίζει. Αν αυτός είναι Δημοκράτης, τότε Φασίστας τι είναι; Ουδείς έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό του με την πλάτη του «εκλέγεσθαι» και ουδείς κακομοίρης δημοσιογράφος, έχει το δικαίωμα να γίνεται ο αγγελιοφόρος του πρώτου. Ο πρώτος λέγεται στην καθομιλουμένη «χέστης» και ο δεύτερος «τσιράκι».
Μα καλά δεν τους βλέπουμε; Και βέβαια τους βλέπουμε και κάθε μέρα τους διαβάζουμε, αλλά ως λαός έχουμε το κόμπλεξ ότι τον πρώτο και ισχυρό καθώς και την αυλή του δεν τους αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο διότι θα βρούμε τον μπελά μας.
Για να μην βρούμε λοιπόν τον μπελά μας, για να μην τρέχουμε και δεν φθάνουμε, για να μην μας κάνουν εχθρό οι της δημοκρατικής εξουσίας και της «ελευθερίας του λόγου», κλείνουμε τα μάτια και πολύ συχνά προσπαθούμε να γίνουμε μέρος της «παρέας» μη και πάρουμε κανένα ξεροκόμματο κι εμείς. Καταντήσαμε με τους ακατάλληλους να γίνουμε ακατάλληλοι πολίτες. Αγνοούμε όμως ότι όσο κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας συνηθίζουμε το σκοτάδι. Στο τέλος εμείς θα μείνουμε τυφλοί και οι νεκροθάφτες μας θα κάνουν πανηγύρια τριγύρω μας χωρίς να τους βλέπουμε. Θα ρίχνουν φτυαριές το χώμα πρώτα σε μας και μετά στα παιδιά μας. Και ό,τι θυμίζει από τόπο, από χώρα, από ελευθερία θα μπαζωθεί. Κι όλα αυτά γιατί εμείς φοβηθήκαμε. Κι όλα αυτά γιατί εμείς επιλέξαμε το ακατάλληλο να μας οδηγήσει.

katerinagarani@yahoo.com