Απολείπειν

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι για ποιον λόγο χιλιάδες Ελλήνων σκοτώθηκαν για αυτόν τον τόπο. Για ποια αξία κλείστηκαν σε φυλακές και στάλθηκαν στα ξερονήσια. Αν τελικά άξιζαν όλα αυτά ή ακόμα αν δεν γινόταν τίποτε απ’ όλα αυτά θα έφθανε ποτέ η στιγμή που η Ελλάδα θα γινόταν ένα προτεκτοράτο και ένα παγκόσμιο πείραμα αντοχής, ανοχής και εθνικής εξαθλίωσης. Όλες οι μάχες, οι αγωνίες, οι ήττες και οι νίκες ενός λαού έχουν μετατραπεί σε παιχνίδι στα χέρια μιας παρέας ατσαλάκωτων πολιτικάντηδων που παίζουν σε αυτό το πρωτότυπο καζίνο χωρίς ίχνος συναίσθησης για το τι συμβαίνει στην βάση του κρατικού οικοδομήματος.
Μέχρι τον επόμενο χρόνο, 175,000 επιχειρήσεις θα βάλουν λουκέτο και 300,000 πολίτες που απαρτίζουν το εργατικό δυναμικό θα μπουν στον κατάλογο των ανέργων. Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων έδειξαν ότι οι νέοι πλέον δεν σπουδάζουν αυτό που θα τους κάνει από άτομα προσωπικότητες, αλλά αυτό που θα τους δώσει ένα μεροκάματο. Ο ηλεκτρονικός τζόγος και με το νόμο μπαίνει για άλλη μια φορά στην ζωή των κατεστραμμένων οικονομικά Ελλήνων. Το επιστημονικό δυναμικό της χώρας ξενιτεύεται για χώρες αναπτυγμένες, ενώ η χώρα πουλιέται τμηματικά για πετρέλαιο, φυσικό αέριο και για το χατίρι των μαμάδων κρατών που δεν σταμάτησαν να αλωνίζουν σε αυτή την γη. Το Κράτος είναι ο κεχαγιάς κάθε ατομικής δραστηριότητας ζητώντας φόρους που συγκρίνονται μόνο με τα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όλοι έχουμε πια την σιγουριά ότι η χώρα όπως την γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια. Και ούτε θα ξαναυπάρξει. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο συμβολαιογραφικό γραφείο και υπογράφουμε τις παραχωρήσεις γης, συνείδησης, αγώνων, ονείρων σε πασάδες που εμφανίστηκαν από το πουθενά αγκαλιά με μπούληδες, που όταν άλλοι δούλευαν για αυτόν τον τόπο, αυτοί έκτιζαν καριέρες μέσα σε κόμματα. Ο μπούλης, ως γνωστόν, είναι «το χαμένο» της γειτονιάς. Όταν λοιπόν ξαναγυρνά σε αυτή, αυτό που θέλει είναι να την αφανίσει θεωρώντας ότι έτσι εξαφανίζει και το κύτταρο που τον έκανε πάντα καρπαζοεισπράκτορα.
Πώς είναι άραγε δυνατόν άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ πώς είναι η δημιουργία, πώς είναι να βλέπεις τους σπόρους στα χωράφια να μεγαλώνουν, πώς είναι να περνάς εξετάσεις κάθε μέρα για την επιβίωση σου, να κυβερνούν έναν λαό που είναι ανδρωμένος με όλα τα παραπάνω; Πώς έφθασε ο Έλληνας να πνιγεί στον κόμπο μια γραβάτας ενός πολιτικού ρομπότ; Πώς είναι δυνατόν όταν ξέρεις τι ψέμα θα πει στην επόμενη πρόταση ο πολιτικάντης εσύ να τον χειροκροτείς και να θέλεις να του σφίξεις το χέρι; Τι κάνει τον Έλληνα από παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και άρνησης να ξαναγυρνά σε εποχές ραγιαδισμού;
Τι φοβάται ο Έλληνας εν τέλει; Είναι πλέον δεδομένο ότι η μέχρι τώρα στάση του τον έχει καταστήσει, τίποτε παραπάνω, από έναν πολίτη μιας χώρα που είναι από μόνη της τετρατοκοσμική. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο μιας χώρας-θησαυρό που αντί να κρατήσει τα Τείχη της όπως αιώνες έκανε, άφησε τους πειρατές να μπουκάρουν από τις κεντρικές πύλες, να ξεπουλούν, να βιάζουν συνειδήσεις, να νομιμοποιούν εργασιακούς μεσαίωνες, να βγάζουν στο παζάρι ό,τι την χαρακτήριζε κάποτε μοναδική. Πώς κοιτάμε ακόμα τις φωτογραφίες των παππούδων μας και δεν χαμηλώνουμε τα μάτια από ντροπή; Πώς αντέχουμε ακόμη να κοιτάζουμε στον καθρέπτη και να μην τον φτύνουμε για την δειλία που έχει γίνει από παράδειγμα προς αποφυγή, το κύριο χαρακτηριστικό της ράτσας μας;
Ετούτα τα πέτρινα χρόνια που διανύουμε και θα διανύουμε για πολύ ακόμα, που κελιά είναι τα διαμερίσματά μας, θα έχουμε πλέριο χρόνο για περισυλλογή και αυτοκριτική. Αποχαιρετούμε την Ελλάδα που χάνουμε και αυτή δεν φεύγει ούτε με εξαίσιες μουσικές, ούτε με αόρατους θιάσους. Φεύγει κουρελιασμένη, εξευτελισμένη και ξεπουλημένη εξαιτίας της δικής μας λαθεμένης αντίληψης ότι μας άξιζε ως πατρίδα.

katerinagarani@yahoo.com