Βυθίσατε… το Αβέρωφ

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Σε λίγο τα απόνερα από την απογοήτευση της κατάντιας του ελληνικού ιδεώδους θα κοπάσουν στην ακτή της λησμονιάς. Ένα πάρτι ήταν, ένα γλέντι ήταν, δεν έγινε και τίποτε θα λέμε σε λίγο. Το έχουμε αυτό ως λαός, η μνήμη μας φθάνει μέχρι το χθες. Για το προχθές και το πολύ πιο πίσω μην μας ρωτάτε. Ξεχνάμε γρήγορα. Εκεί θα στέκει πάντα το Θωρηκτό Αβέρωφ με τις άγκυρες βαθιά μέσα στην λάσπη που έχουμε πέσει ως λαός. Καταδικασμένο κι αυτό παρά τα ηρωικά του ταξίδια, παρά τα νοτισμένα του από αίμα σανίδια του καταστρώματος, να στέκει εκεί σαν φάντασμα του παρελθόντος μιας άλλης Ελλάδας που μας αποχαιρετά μέρα με τη μέρα.
Ποιος φταίει; Ποιος πουλάει την Ελλάδα κομμάτι-κομμάτι; Ποιος την βιάζει και την ξεφτιλίζει; Η πολιτική ηγεσία, η ουρά της πολιτικής ηγεσίας ή όλοι εμείς; Όλοι εμείς, βέβαια.. Να το πάρουμε απόφαση πλέον ότι αυτό που μας αρμόζει είναι εταίρες όλων των κατηγοριών και όλων των τομέων. Και εκεί εμείς σε κάθε κομμάτι Ελλάδας που δίνεται προς πώληση να είμαστε ή με τα παλαμάκια ή με τα σημαιάκια ή με τα μάτια γουρλωμένα στα μπούτια της κάθε πουλημένης ύπαρξης. Είμαστε εκεί πάντα, είτε ως θεατές, είτε ως παλαμακιστές. Σε κάθε Θωρηκτό Αβέρωφ που πουλήθηκε και θα πουληθεί αργά ή γρήγορα.
Κάποιος μας έβαλε στο κεφάλι ότι αξιοποίηση των Μνημείων της Ελλάδας είναι να κάνεις φιέστες, πανηγύρια και τυμπανοκρουσίες. Πότε κλειστά πάρτι, πότε επιχορηγούμενες εκδηλώσεις, πότε τσάμικα και καλαματιανά. Εμείς να συμμετέχουμε σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό. Ίσως βέβαια να είναι φυσιολογικό διότι ως ανιστόρητη φυλή που είμαστε, ως φυλή των ξερόλων και του «έτσι μου γουστάρει», κατακρεουργούμε καθημερινά το ιστορικό όνομα που μας έλαχε- Έλληνες μας φωνάζουν- και το θυμόμαστε μόνο όταν βλέπουμε ιδρωμένες φανέλες εκατομμυριούχων ποδοσφαιριστών που κάνουν τις φιέστες τους ανά τον κόσμο με το εθνόσημο στο πέτο. Οπαδοί της Εθνικής είμαστε, μα όχι της Ελλάδας.
Κάποιος μας έκανε να θεωρούμε ότι το Κράτος είναι ένας νταβατζής που όσα του δώσεις τόσο καλύτερες υπηρεσίες θα σου προσφέρει. Και αν και έχεις και γνωστό του νταβατζή τότε πιο εύκολα κατεβάζεις την ελληνική σημαία από τα Μνημεία και σηκώνεις μουσκεμένες κόκκινες κιλότες στον ιστό να ανεμίζουν. Είσαι μάγκας στην χώρα αυτή αν έχεις χοντρό πορτοφόλι. Αν έχεις και τηλεπερσόνα σύζυγο ποιος τη χάρη σου! Μπαίνεις και ως θέμα στην Βουλή. Αυτή που τελικά δεν κάηκε γιατί έλεγαν ότι δεν είναι μπουρδέλο. Το Θωρηκτό Αβέρωφ όμως τώρα που δεν το χρειάζονται να πλέει στο Αιγαίο χαράζοντας σύνορα μιας νέας πατρίδας, όπως έκανε εκατό χρόνια πριν, μια χαρά μπουρδέλο το κατάντησαν. Πολυτελείας!
Πού είναι άραγε εκείνοι οι πολιτικοί της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που έκαναν τις τρομερές και φοβερές δηλώσεις για το δημοσίευμα του Focus που ήθελε την Αφροδίτη να μας χαιρετά ως μας έπρεπε; Πού είναι όλοι αυτοί που θίχθηκαν από τα γερμανικά έντυπα ενώ στην Ελλάδα έβαζαν υπογραφές για τα τσιφτετέλια στο Μνημείο Θωρηκτό Αβέρωφ; Άλλος θα φταίει πάλι. Κάποιον κακομοίρη θα βρουν να του τα φορτώσουν όλα λες και είναι η πρώτη φορά που στο Αβέρωφ γίνονται όργια! Απλά τώρα συνέφερε φαίνεται εκδότες και πολιτικούς το θέμα να βγει στην επιφάνεια. Σάπια όλα. Από την κορυφή μέχρι τον πάτο. Και συ, λαέ ελληνικέ, αντί να πάρεις ντομάτες και γιαούρτια κάθεσαι και πίνεις φραπέ θεωρώντας ότι το Καλοκαίρι θα πάρει μαζί και τις συμφορές που σου ετοιμάζουν.
Τους αφήσαμε να χρεοκοπήσουν την Ελλάδα και το χειρότερο να χρεοκοπήσουν την ελληνική μας συνείδηση. Όσο κι αν λέμε ότι ζούμε σε αυτά τα χώματα ίσως πρέπει να κατανοήσουμε ότι έχουμε ξεριζωθεί από αυτά εδώ και δεκαετίες. Παίρνουμε την είδηση του ξεπουλήματος και την μεταφέρουμε σε παρέες στον καφενέ γνωρίζοντας με πάσα λεπτομέρεια ποια είναι η Χουρσαλά αλλά με πάσα άγνοια ποιος ήταν ο Άγνωστος Ναύτης. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει ούτε ο Ναύτης ούτε το Θωρηκτό που πάνω σε αυτό έσβησε. Θα έχουμε στο μυαλό μας την αναμνηστική φωτογραφία ξεκωλιασμού με τα παπούτσια των χιλιάδων ευρώ να τραυματίζουν μέχρι βύθισης το πλοίο που μας έκανε χώρα. Τα στιλέτα τακούνια πήγαν στον πάτο, όχι μόνο το Θωρηκτό, αλλά και την ελπίδα ότι θα κάνουμε ταξίδια για μια νέα αρχή. Την ελπίδα να βρούμε ένα λιμάνι που θα έχει το όνομα Ελλάδα.