Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ένα μήνυμα… με πολλούς αποδέκτες

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΟΥ

Πρέπει από την ταπεινή αυτή στήλη της εφημερίδας να πω συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα κάποιων ανθρώπων, ώστε να αναστηλωθεί η ιστορική θρυλική γέφυρα Κοράκου -που υπήρξε και αυτή ένα από τα θύματα του εμφυλίου- καθώς και για την αναστήλωση της "Κούλιας", αλλά και τη διάσωση της γέφυρας «Κουτσοκαμάρας», στον Αχελώο, που είναι κοντά στις Πηγές Άρτας και στα χωριά της Αργιθέας Τρικάλων.
Τυχαία και την προηγούμενη εβδομάδα έμαθα γι αυτή τη προσπάθεια η οποία δείχνει ότι σ' αυτή την όμορφη ορεινή, αλλά και ξεχασμένη περιοχή, φαίνεται ότι κάτι αρχίζει προς τα εμπρός να κινείται. Το σημαντικό κατά την γνώμη μου είναι ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε από ευαίσθητους, αλλά συνάμα και απλούς πολίτες, οι οποίοι με την κίνησή τους αυτή στέλνουν πολλαπλά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση... Πολλά μηνύματα, πάρα πολλά !!! Ξεκίνησαν ένα πολύ όμορφο ταξίδι το οποίο σίγουρα θα οδηγήσει την ευρύτερη περιοχή σε μια άλλη πραγματικότητα.
Έτσι και χωρίς δισταγμό, αφού συγκέντρωσα τα απαραίτητα στοιχεία, σήμερα παρουσιάζω στο δισέλιδο αφιέρωμα αυτή την προσπάθεια που αξίζει την προσοχή κάθε απλού μα συνάμα και σκεπτόμενου πολίτη. Είναι μια προσπάθεια που ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας οργανωμένης πίεσης πολλών ανθρώπων προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να πετύχουν κάτι άμεσα ουσιαστικό για την κοινωνία στην οποία ζουν. Αυτοί οι άνθρωποι που στην ουσία ζουν κάπου… στο πουθενά, ζητούν να αποκατασταθεί η μνήμη τους, να αποκατασταθεί η «ιστορία» της περιοχής τους, να αποκατασταθεί το όνειρό τους, που βιαία σταμάτησε στις 28 Μαρτίου 1949, τότε που όλα ήταν συγκεχυμένα στην περιοχή, όπου ο αδελφοκτόνος πόλεμος εκείνες τις μέρες είχε πάρει δραματικές καταστάσεις… Ολόκληρη εκείνη την ημέρα γύρω από τη γέφυρα εκτυλίχθηκαν μερικές από τις πλέον τραγικές στιγμές ολόκληρου του Εμφυλίου.
Δεν ζητούν πολλά πράγματα. Ζητούν να βρουν τρόπο να ξανακτίσουν ένα από τα λίγα γεφύρια που ο Ασπροπόταμος (Αχελώος) ανέχτηκε να τον «ζεύξουν» και έτσι να γίνει το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι σε όλη την Ήπειρο. Χρειάστηκε να σηκωθεί η καμάρα του 25 ολόκληρα μέτρα πάνω από τα νερά και να ανοιχτεί στα 45, για να μπορέσει έτσι να ενώσει το Πετρωτό (Λιάσκοβο) της Θεσσαλίας με τις Πηγές (Βρεστενίτσα) της Άρτας, αποκαθιστώντας ταυτόχρονα την επικοινωνία και δεκάδων άλλων χωριών της περιοχής. Μάλιστα οι γύρω κάτοικοι ήταν τόσο δεμένοι μαζί του, ώστε σήμερα, περισσότερο από 50 χρόνια μετά την καταστροφή του, να συνεχίζουν να αναφέρονται σε αυτό, και να διηγούνται τους παράξενους θρύλους του.
Θρύλοι που ξεκινούν από το 18ο κιόλας αιώνα, όπου οι θρυλικοί κλεφτοαρματολοί Μπουκοβαλαίοι, έδιναν άγριες μάχες στα σκαλοπάτια του, ενώ στην τοπική επανάσταση του 1866 αποτέλεσε το μόνιμο θέατρο των συγκρούσεων ανάμεσα στους εξεγερθέντες κατοίκους του Ραδοβιζίου και τους Τούρκους. Οι τελευταίοι μαζί με άτακτους Αλβανούς, ζητούσαν όχι μόνο να αποκαταστήσουν την τάξη στην περιοχή αλλά και να στείλουν ενισχύσεις στα απέναντι Άγραφα όπου ο αγώνας είχε φουντώσει για τα καλά.
Θρύλοι που μπαίνουν ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία και εκεί κάπου στα 1514 με 1515, σ' ένα φοβερό βραχοστένωμα του ποταμού, ο αρχιεπίσκοπος Λάρισας Βησσαρίωνας, αποφάσισε να κάνει αυτό το γεφύρι. Που λέγεται ότι για να εξοικονομήσει τα απαραίτητα για την κατασκευή του χρήματα, αναγκάστηκε να περιοδεύσει τα Βαλκάνια από άκρη σε άκρη. Από ένα παλιό, σχεδόν κατεστραμμένο χειρόγραφο που βρήκε κάποιος δάσκαλος της περιοχής, μπορέσαμε να μάθουμε και τη συνέχεια της ιστορίας.
Αυτόν τον «ζωντανό» ιστορικό θρύλο θέλουν να αναστηλώσουν. Οι πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, Μενέλαος Παπαδημητρίου και Κώστας Γραμμένος, βρήκαν πολλούς συνοδοιπόρους σ’ αυτό το δημιουργικό και όμορφο όνειρο τους...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ήρθε ο καιρός που πρέπει τα Ραδοβύζια, αλλά και τα χωριά της Αργιθέας Τρικάλων να ψάξουν ώστε να βρούν τρόπους να βγούν από την απομόνωση... Η προσπάθεια της "αναστήλωσης του μύθου" της περιοχής είναι μια πολύ καλή αρχή...