Για σένα

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Το ανεξήγητο ξέρεις ποιο είναι, αγαπητέ αναγνώστη; Ότι έχεις ακόμα κουράγιο και κάθεσαι να διαβάσεις τις αρλούμπες που γράφουμε εμείς οι γραφιάδες, ότι κάθεσαι ακόμα και παρακολουθείς δελτία ειδήσεων και εκπομπές πολιτικού ενδιαφέροντος και να ακούς δηλώσεις τοπικών και εθνικών «σωτήρων».
Πραγματικά το στομάχι σου πρέπει να είναι σιδερένιο αλλά και οι ψυχικές σου αντοχές τεράστιες. Σαν να σε βλέπω να κρατάς την εφημερίδα και με προσοχή μεγάλη να διαβάζεις τις λέξεις που ξεδιπλώνονται μπροστά σου. Όμως για κάνε μία παύση και σκέψου αυτά που εσύ έχεις να πεις δημόσια και ποτέ κανείς δεν σου έδωσε το δικαίωμα να πεις.
Αλήθεια μίλησες ποτέ για αυτά που κρατάς κόμπο στο λαιμό σου; Για την πρώην πατρίδα σου με το όνομα Ελλάδα έχεις κάτι να πεις; Πώς σου φαίνεται που έχει μετακομίσει σε χρεόγραφα ευρωπαϊκών τραπεζών και εσύ εδώ σαν τον ενοικιαστή σε ξένη ιδιοκτησία πληρώνεις αντίτιμο για την διαμονή σου; Αλήθεια, αγαπητέ μου αναγνώστη, πώς κρατιέσαι και δεν έχεις πιάσει από τον λαιμό έναν από αυτούς που σου πουλάνε ακόμα φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες;
Από την άλλη θα μου πεις ότι τόσα χρόνια δούλεψες, έκανες οικογένεια, έφτιαξες το σπίτι σου έχεις και τρία παιδιά. Δύσκολα να τα βάλεις αυτά στην άκρη και να ζητήσεις εξηγήσεις για την κατάντια της πατρίδας σου. Όμως για ξανασκέψου το. Πατρίδα δεν είναι όλα αυτά για τα οποία κάνεις πίσω και κάθεσαι στα αβγά σου; Νομίζεις αλήθεια ότι μπήκαν ενέχυρο γη, ποτάμια, θάλασσα και κτίρια; Κάνεις λάθος. Ενέχυρο έβαλαν εσένα, τον κόπο σου, την δουλειά σου, το σπίτι σου, τα παιδιά σου τα ίδια. Το σύνορο το έφεραν μέχρι την ψυχή σου και τώρα κάνουν έφοδο ξεπουλήματος και σε αυτή.
Συνεχίζεις να διαβάζεις τις σκέψεις μου αλλά πραγματικά ήρθε ο καιρός να μην διαβάζεις εσύ εμάς αλλά εμείς εσένα. Ξέρεις πόσο εξεφτιλιστικό είναι να σπαταλούμε χιλιάδες λέξεις για κάτι τύπους που θα έπρεπε να το έχουμε βουλώσει προ πολλού ενώ κανονικά θα έπρεπε να γράφουμε την δική σου ιστορία, αγαπητέ αναγνώστη;
Για σένα βιοπαλαιστή, για σένα αγρότη, για σένα οικοδόμε, για σένα εργάτη, για σένα φοιτητή, για σένα νοικοκυρά, για σένα άνεργε, για σένα Έλληνα, που κλείστηκες στο καβούκι σου γιατί άλλο δεν αντέχεις. Αλλά πρέπει να μάθεις το μυστικό που εντέχνως το κρύβουν όλοι αυτοί που σε βομβαρδίζουν μέσω Τύπου και μέσω διαδικτύου: Το κόλπο ήταν να σε κλείσουν στο καβούκι σου.
Να σου πασάρουν και δύο -τρεις πολιτικούς που τάχα μου πάνε κόντρα στην επέλαση που σου γίνεται για να πιστέψεις ότι αυτοί ίσως κάτι θα κάνουν, να σε σέρνουν όλοι τους σε εκλογές ως ψηφοφόρο χτυπώντας άτιμα την αχίλλειο πτέρνα σου που λέγεται ελπίδα, ενώ εσύ θα μένεις ήσυχος και ακίνδυνος σε τέσσερις τοίχους περιμένοντας αυτό το κάτι που ποτέ δεν θα έρθει.
Ξέρω ότι θεωρείς ότι οι δυνάμεις σου είναι μικρές μπροστά στα κομματικά τέρατα και στον συρφετό τους. Ξέρω ότι νομίζεις ότι θα σε λιώσουν αν τολμήσεις να κάνεις ένα βήμα πέρα από την γραμμή τους. Ξέρω ότι ίσως να φοβάσαι ότι θα χάσεις και την ελάχιστη σιγουριά που σου έχει απομείνει ακόμη. Μάθε όμως ότι η πλειοψηφία σαν εσένα είμαστε και τα ίδια νιώθουμε. Ζούμε στην σιωπή και περιμένουμε να μιλήσει ο διπλανός μας. Και έτσι σωπαίνουμε όλοι μας, ενώ οι άνανδροι του πολιτικού συστήματος σουλατσάρουν καμαρωτά μπροστά στα μάτια μας χωρίς ίχνος τσίπας.
Μέχρι αυτή εδώ την στιγμή έχεις διαβάσει περίπου 470 λέξεις και ακόμα σκέφτεσαι για ποιο λόγο έχει γραφτεί αυτή η επιστολή προς εσένα, αγαπητέ αναγνώστη.
Την έγραψα γιατί κι εγώ κουράγια άλλα δεν έχω και σωπαίνω στην γωνία της ζωής τιμωρημένη από τους καινούργιους ναζιστές που έχουν κάνει εισβολή σε ό,τι με έκανε να το λέω πατρίδα. Γιατί κι εγώ περιμένω τον διπλανό μου να μιλήσει ή τον παραδίπλα να πιάσει έναν από τον λαιμό από αυτά τα καθάρματα που μας έκαναν μέτοικους στον ίδιο μας τον τόπο.
Να πάρουμε πίσω τα όνειρα, τον ιδρώτα μας, τις αγωνίες μας, τις δημιουργίες μας, δεν γίνεται. Τελείωσε αυτό το κεφάλαιο και ας μην έχουμε το θάρρος να το λέμε στον εαυτό μας. Ίσως όμως προλάβω αντί να γράφω για όλα αυτά που μας έφεραν ως εδώ, αντί να φτιάχνω προτάσεις για αυτούς που την εξουσία και μόνο αυτή έχουν ως πατρίδα, να γράψω αυτά που θα πεις εσύ, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτή είναι εν τέλει και η υπέρτατη τιμή κάθε ξιπασμένου γραφιά. Να γράφει για αυτούς που αξίζει να μιλούν. Να γράφει για σένα.

katerinagarani@gmail.com