Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ
Εκπαιδευτικού
Χαθήκαμε για λίγο και μην πάει ο νους σας σε εκ μέρους μου απουσίες που σχετίζονται με προεκλογικούς σχεδιασμούς, ξέφρενες ψηφοθηρικές κούρσες και άλλες πρακτικές της αυτοδιοικητικής επικαιρότητας.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας, κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να συναντιόμαστε με μια δυσεύρετη αυθεντικότητα. Αυτή που μας καταθέτουν τα «πρωτάκια» που κάθε Σεπτέμβρη υποδεχόμαστε.
Το γεγονός αυτό από τη μια πλευρά μάς καθιστά τυχερούς, από την άλλη όμως μας δημιουργεί σκέψεις, αγωνίες και έναν αόριστο φόβο για μελλοντικές ενοχές.
Αποτελεί γενική αποδοχή πως η είσοδος του μαθητή στα πλαίσια του σχολικού θεσμού συμπίπτει με τα πρώτα χνάρια του μεγάλου δρόμου της ενηλικίωσης. Και συνήθως θεωρείται μια πανηγυρικά σηματοδοτημένη μέρα. Ίσως και να είναι, αρκεί να μη σημαίνει το τέλος της παιδικότητας. Κι αυτό εξαρτάται από τους ενηλίκους που εμπλέκονται άμεσα με την αγωγή και κοινωνικοποίηση των μαθητών. Επί του προκειμένου με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.
Η οικογένεια από την πλευρά της παρέχει αγωγή συναισθηματικά σηματοδοτημένη, κι αυτό είναι εύλογο. Αρκεί οι προσδοκίες των ενηλίκων να μη λειτουργούν σε βάρος της αβίαστης διαμόρφωσης της προσωπικής και κοινωνικής ταυτότητας των μικρών παιδιών, που σε αυτή τη φάση αρχίζουν να διαγράφονται με την απόκτηση του κοινωνικού ρόλου «μαθητής».
Το σχολείο από την άλλη οφείλει, θεσμικά τουλάχιστον, να παρέχει κοινωνικοποίηση που θα προετοιμάσει την ένταξη του παιδιού σε κοινωνικούς κανόνες, εξυπηρετώντας έτσι την ιδεολογική λειτουργία του σχολείου.
Οι προθέσεις, εκτιμώ, και των δύο φορέων αγωγής είναι καλοπροαίρετες. Η παγίδα ωστόσο, που ενδεχομένως αθέατα αλλοιώνει την πρόθεση είναι οι στόχοι και οι πρακτικές.
Υπερβάλλουμε σε απαιτήσεις και προβάλλουμε ως κάτι το φυσιολογικό τις δικές μας ματαιώσεις ως μελλοντικές κατακτήσεις των ανέμελων και ανυποψίαστων ανηλίκων. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα ενδιαφέροντά τους, τις ανάγκες τους και ακόμη την ταχύτητα με την οποία μεταβάλλονται οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες στις σύγχρονες κοινωνίες.
Οπότε το ζητούμενο είναι όχι οι ποσοτικές αλλά οι ποιοτικές παράμετροι της παιδείας δηλαδή η κριτική σκέψη, η εκλογίκευση, η κατάκτηση της μαθησιακής διαδικασίας περισσότερο παρά του μεμονωμένου μαθησιακού αποτελέσματος, η σταδιακή οικοδόμηση της γνώσης σε συνάρτηση με τη μαθησιακή ετοιμότητα κάθε παιδιού και όλα αυτά σε επικοινωνιακά πλαίσια που σέβονται την προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητές τους.
Στη σημερινή εποχή, φαίνεται ότι οι τρέχουσες γενιές χαθήκαμε μέσα στα γρανάζια του καταναλωτισμού και της παγκοσμιοποίησης φέροντες ως επίκτητη «περιουσία» μια αγωγή προσαρμοστικότητας και μειωμένων αντιστάσεων. Έτσι, θεατές της μηχανοποίησης της κοινωνίας μας ζούμε την πραγματικότητα επιφορτισμένοι με μόνιμο άγχος και μαχόμενοι για αναλώσιμα υποκατάστατα της ζωής.
Ας δώσουμε την ευκαιρία στις ερχόμενες γενιές να βιώσουν περισσότερο τον ανθρωποκεντρικό πυρήνα της ζωής και να ζήσουν με πιο συμφιλιωτικές προθέσεις τόσο στο κοινωνικό όσο και στο φυσικό περιβάλλον.
ΥΓ1: Όπως έχει δημοσιοποιηθεί υπάρχει μια σύγχυση τυπική και ουσιαστική σε ότι αφορά τις αρμοδιότητες των υπουργείων και των υπουργών. Λέτε να έχουμε κανένα τυχερό να απαλλαγούμε από τον κ. Παπακωνσταντίνου; (Τα όνειρα φθινοπωρινής νυκτός, στις μέρες μας, αποδεικνύονται πιο απατηλά και πιο τολμηρά από εκείνα της θερινής νυκτός).
ΥΓ2: Εγώ ψηφίζω Ιμπαγάσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου