Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Ένας «ξένος» στη μικρή μας πόλη

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Είναι «ξένος», αλλά τελικά μετά την τελευταία του δουλειά, μάς απέδειξε ότι τελικά είναι παραπάνω από «δικός μας» . Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης μέσα από το νέο του αφιερωματικό λεύκωμα με τον τίτλο «Άρτα 1881-1941» κατάφερε μέσα σε 121 σελίδες να μας ταξιδέψει σε μία άγνωστη για τους νεώτερους πατρίδα. Αυτό που κάνει το πόνημά του μοναδικής αξίας, είναι η απουσία του ίδιου από τις αφηγηματικές σελίδες. Παραθέτει κείμενα άλλων χρόνων, διαφορετικών συντακτών αλλά και φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι αυτή η πόλη ζούσε και πριν από εμάς μέσα από την βιοπάλη, τη μάχη για την Ελευθερία, τις αγωνίες, τη φτώχεια, τον άμεσο πολιτισμό της, την ελπίδα ανάπτυξης και την αψεγάδιαστη αρχοντιά της.
«Ήταν αυτό που έλειπε;» μπορεί να ρωτήσει ο καθένας. Η απάντηση είναι: Ναι. Έλειπαν οι απτές αποδείξεις ότι η Άρτα είχε όλες τις δυνατότητες να μην καταντήσει απλά μία άχρωμη επαρχιακή πόλη του 21ου αιώνα. Κοιτώντας προσεκτικά το φωτογραφικό υλικό που παραθέτεται στο λεύκωμα, νιώθεις ότι οι άνθρωποι που ανέπνευσαν εδώ, πέρα από το όραμα που είχαν για αυτή την πόλη, δεν έκαναν απλά ένα πέρασμα. Ζούσαν. Μα πάνω απ’ όλα δημιουργούσαν.
Πολλοί, ξεφυλλίζοντάς το απλά, ίσως να σκεφθούν ότι θα έπρεπε να δημοσιευθούν και άλλες φωτογραφίες. Το «Άρτα 1881-1941» όμως δεν είναι άλμπουμ αναμνήσεων. Είναι μία μελέτη για την πόλη από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσής της μέχρι και τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Δείχνει την εργατιά, την πολιτική, τον στρατό, την αγροτιά, το εμπόριο, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την καθημερινότητα, όπως κύλησε αυτά τα καθοριστικά χρόνια για τους ανθρώπους αυτής της πόλης, που κατάφεραν παρά τις αντίξοες και σκληρές συνθήκες, να φτιάξουν μία πόλη στολίδι. Να σεβαστούν αυτά που κληρονόμησαν και να την αναπτύξουν με τέτοια αισθητική, που σήμερα δυστυχώς τους νεότερους, δε μας διακατέχει.
Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης προσάρμοσε μία Άρτα 60 χρόνων σε ένα βιβλίο-αφιέρωμα όχι με μεγαλοστομίες, με κανένα ίχνος παρελθοντολαγνείας αλλά ούτε με τάση μνημόσυνου. Αντιθέτως δείχνει στους σημερινούς κατοίκους αυτής της πόλης (κάνοντας ο καθένας από εμάς αυθόρμητες συγκρίσεις), για το τι μας παραδόθηκε ως κληρονομιά και πώς από αφέλεια ή μπορεί και από εγκληματικό εγωισμό, να χάνουμε δια παντός την ταυτότητά μας αλλά και να βιάζουμε καθημερινά την πόλη μας. Ως ανάξιοί της , ως ανιστόρητοι, ως λίγοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: