Η 28η Οκτωβρίου 1940, Ποιος είπε το ιστορικό ΟΧΙ;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Ο Βασιλεύς Γεώργιος ΄Β και ο Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς

Του πρωτοπρεσβύτερου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΣΙΑ


Ήταν μεσάνυχτα, ο λαός κοιμόταν όπως πάντα τον μεσονύκτιον ύπνο του. Ενώ το ρολόι έδειχνε το γύρισμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, 3ην πρωινήν, -
Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς γύριζε ανήσυχος στο κρεβάτι του από κάποια προαίσθηση ότι κάτι θα συμβεί τούτη την νύκτα. Και σε λίγο μες το βαθύ σκοτάδι ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, χτυπούσε τον κόδωνα του σπιτιού του, επιδίδοντας το Ιταλικό τελεσίγραφο που έλεγε ωμα στην Ελλάδα Π Α Ρ Α Δ Ο Θ Ε Ι Τ Ε !
Αλλά ο Κυβερνήτης ήταν Έλλην, συνεχιστής άξιος της κληρονομιάς των προγόνων του και εφώναξε στον ξένον επίδοξων κατακτητήν « την πόλιν σοι ού παραδούνε », του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Κωνσταντίνον και επεξήγησε το ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ, το δίδαγμα της κληρονομιάς μας.
ΟΧΙ είπε στο Γράτσι ο Μεταξάς που βγήκε μέσα από την Ελληνική καρδιά του αφού συνεβουλεύθη πρώτα και τον Βασιλέα Γεώργιο. Και αυτό το όχι έγινε θρύλος, έγινε ΕΠΟΣ, έγινε δίδαγμα των λαών για την ελευθερία, έγινε δόξα της Πατρίδος.
Σπουδαία υπήρξεν, όπως πάντοτε, και η συμβολή της εκκλησίας εις τον αγώνα, στο Τεπελένι ο αεικίνητος Μητροπολίτης Αργυροκάστρον Παντελεήμων ευρίσκετο εις την πρώτην γραμμήν με τους στρατιώτες, όπως και ο Γέροντας Ιερεύς της εκκλησίας Δερβεσάνης ( Ελληνικού χωρίου παρά την κοιλάδα του Δρίνου ).
Ο Έλλην Ιερεύς της Δερβισάνης αργότερον εσφάγη από τους Αλβανούς.
Αλλά η συντριπτική ήττα του Δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι εις την Αλβανία, επίεσε τον δικτάτορα της Γερμανίας Αδόλφο Χίτλερ να σπεύσει εις βοήθειαν και σωτηρίαν του. Συνέβη τότε το καταπληκτικόν, εις τας δεκάδας εκατομμυρίων ηττημένων Ιταλών, προστέθηκαν έτεραι και περισσότεραι δεκάδες εκατομμυρίων Γερμανών. Δυο κρατιαί αυτοκρατορίες των εκατό εκατομμυρίων και πλέον εστράφησαν από κοινού κατά του επτά εκατομμυρίων Ελληνικού Λαού, μικρού εις τον πλυθυσμόν, μεγάλον εις την τρισχιλιετή ιστορία του. -
Οι Έλληνες ηγωνίσθησαν και ο ηρωισμός των υπήρξε άφθαρτος. Αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος εις τας σχετικάς πίεσης του Αχιλλέως Κύρου, παρεκλήθη να ορκίση την πρώτην Κυβέρνησιν της Κατοχής απήντησεν τα εξής: -
«Ο Βασιλεύς και η Ελληνικήν Κυβέρνησις ανεχώρησαν δια να συνεχίσουν τον Αγώνα της Ελλάδος εις την Κρήτην, ως εκ’ τούτο ο Αρχηγός της Εκκλησίας δεν δύναται να ορκίση Κυβέρνησιν, σχηματιζόμενην υπό την Διοίκησην του Εχθρού». -
Ο ηρωικός Έλλην Αρχιεπίσκοπος πιστός εις τας Ιστορικάς παραδόσεις του παλαιών Πατρών Γερμανού, είχε δώσει προηγουμένως το κατάλληλον μάθημα απ’ ευθείας εις τον Γερμανόν Στρατάρχην Φον Στούμε ο οποίος μετέβη να τον επεσκέφθη εις την Αρχιεπισκοπήν, ατάραχος και γαλήνιος, δεν του προσέφερε ούτε κάθισμα. –
Ο Γερμανός Στρατάρχης είπε στον Αρχιεπίσκοπο, ο Γερμανικός Στρατός δεν έφτασε με εχθρικάς κατά του πληθυσμού διαθέσεις και ο Αρχιεπίσκοπος απήντησε αυστηρά και άφοβα:
Κύριε Στρατάρχα πρωτίστως ο Στρατός σας εισέβαλε εις έναν τόπον, τον οποίον ο Λαός ηγωνίσθη με πραγματική πίστιν δια την ελευθερία του και δια την ουδετερότητα του, και πρέπει η Γερμανία να σεβασθεί τον ηρωικόν λαόν της Ελλάδος. Και ο Γερμανός Στρατάρχης συμφώνησε μετά του Αρχιεπισκόπου χωρίς έκτοτε να επανέλθη.
Αλλά και ο ηρωισμός των Ελληνίδων του 1940, γενναίες Ελληνίδες της Ηπείρου κουβαλούσαν, στην πλάτη, κάσες πυρομαχικών, φάρμακα, και τσουβάλια κουραμάνες, δια να τροφοδοτήσουν τα προκεχωρημένα τμήματα του Στρατού τα οποία, λόγω του δύσβατου εδάφους και των δυσμενών καιρικών συνθηκών, ήτο αδύνατον να εξυπηρετηθούν από τα τμήματα των μεταγωγικών. –
Στη Κρήτη οι Γερμανοί συνάντησαν αντίστασιν από τις Κρητικοπούλες Ελληνίδες, πολεμούσαν ως λέαινες ώστε, δικαίως κατέπληξαν τους εισβολείς, ώστε ο Χίτλερ εθαύμασε, και αμέσως διέταξε και μεταφέρθη μια ομάς εκ των γυναικών εκείνων εις το Βερολίνον όπου και παρήλασαν τιμητικώς εις το κατάμεστον από Γερμανίδες Ολυμπιακόν στάδιον του Βερολίνου, δια να διδάξουν τις Γερμανίδες να πολεμούν και να αγωνίζονται κατά τον αυτόν ηρωικόν τρόπον που μάχονται οι Ελληνίδες. Ξεχωριστή δε θέση κατέχουν, μεταξύ των άλλων, αι ηρωίδες του ξακουστού Σουλίου που αρματωμένες, απέκρουαν τας λυσσαλέας επιθέσεις του Τεπελένη, καθώς μεταφράζουν και οι στίχοι του Δημοτικού άσματος,
«Τζαβέλαινα σαν τ’άκουσε – πολύ της κακοφάνει,
πιάνει και ζώνει τ’άρματα – κόρες και νύφες κράζει,
Σκλάβες ποτέ μη ζήσετε – παιδιά μου αγωνισθείτε ».
Επομένως ας είμεθα μονιασμένοι, διότι τότε και μόνον συνακολουθεί η επιτυχία. Μια δε επιτυχία που υπήρξε καρπός Ομόνοιας, ήτο και το ηρωικόν έπος του 1940, το οποίον ήτο προϊόν της ομόνοιας που επικράτησεν κατ’αυτό. Ο αντίλαλος του θαύματος εκείνου μας πείθει να έχουμε πίστην εις τον Θεόν και ομόνοια μεταξύ μας, διότι αυτά τα δυο κεφάλαια υπόσχονται και προεξοφλούν το λαμπρό μέλλον και την δόξαν του Ελληνικού Έθνους.